Amerykańska pisarka jest autorką kilku nagrodzonych powieści dla młodzieży. „Dziewczyna z Paryża” to propozycja dla tych, którzy cenią sobie wątki historyczne w literaturze. Akcja książki Tylor rozgrywa się bowiem w dwóch czasach – współczesnym oraz podczas II wojny światowej.
Bohaterką jest szesnastoletnia Alice, która odziedziczyła mieszkanie po babci w Paryżu. Wyrusza z rodzicami z New Jersey, aby spędzić lato we Francji i uregulować sprawy spadkowe. Na miejscu okazuje się, że odziedziczone lokum jest niczym kapsuła czasu, gdyż nikt w nim nie był od ponad 70 lat! Dziewczyna powoli zaczyna odkrywać historię swojej rodziny. Pomagają jej w tym odnalezione pamiętniki siostry babci – Adalyn. Nastolatka jest zdumiona, gdyż babcia nigdy nie wspominała, że miała siostrę! Kim była Adalyn? Jakie tajemnice skrywała? Dlaczego babcia ukrywała istnienie krewnej? Na te i inne pytania Alice stara się znaleźć odpowiedzi. Pomaga jej w tym nowo poznany Paul, który jako mieszkaniec Paryża doskonale orientuje się, gdzie można poszukiwać informacji. Nastolatka spędza niezapomniane lato we Francji. Dzięki pamiętnikom Adalyn odkrywa, jak ciężkie było życie w okupowanym przez nazistów Paryżu. Babcia – Chloe w młodości cały czas buntowała się przeciwko nowemu porządkowi i często działała impulsywnie. Natomiast jej siostra wybrała działalność konspiracyjną w tajemnicy przed rodziną. Przez to była nierozumiana, a wręcz podejrzewana o sympatyzowanie z nazistami. Sama Alice nie wiedziała, jak ocenić Adalyn, gdy znalazła jej zdjęcie w towarzystwie niemieckich oficerów. Czy odrzuciła konspirację i stała się kolaborantką? Nastolatka stara się odkryć prawdę o nieznanej historii swojej rodziny.
Polecam „Dziewczynę z Paryża”, gdyż jest wspaniale opowiedzianą historią dotycząca życia okupowanego miasta. Natomiast dzięki nawiązaniom do współczesności staje się bliższa dzisiejszym nastolatkom. Myślę, że ta powieść młodzieżowa zainteresuje także niejednego dorosłego. Poprzez dzienniki Adalyn możemy się przenieść do ogarniętego wojną Paryża i wczuć się w tragiczne położenie jego mieszkańców.
Historia Alice i Adalyn jest fikcją literacką, jednak w Paryżu naprawdę istnieje mieszkanie będące „kapsułą czasu”. W 2010 roku na południu Francji zmarła 91-letnia kobieta, zostawiając spadkobiercom mieszkanie w Paryżu, o którego istnieniu wcześniej nie wiedzieli. Kiedy przekroczyli jego próg ujrzeli wnętrze nietknięte od II wojny światowej. Myślę, że te wydarzenia stały się inspiracją dla pisarki i pozwoliły jej stworzyć interesującą powieść. Polecam gorąco!