Amerykańska pisarka jest jedną z moich ulubionych autorek powieści obyczajowych. W swojej twórczości często sięga po tematy dotyczące relacji w rodzinie, związków, przyjaźni. Kreśli sylwetki bohaterów, których zachowania nie sposób jednoznacznie ocenić. Postać, którą na początku odbieramy negatywnie, okazuje się z reguły ofiarą niesprzyjających życiowych okoliczności. W powieściach Hannah nic do końca nie jest czarne i białe. Autorka udowadnia, że tak jak i w życiu, istnieją barwy pośrednie. Uczy, że nie należy sądzić ludzi po pozorach, dopóki nie poznamy ich historii oraz motywów działania. Tak też się dzieje w najnowszej książce pisarki pt. „Jedyna z archipelagu”.
Powieść porusza temat związany z relacją między matką a córkami. Jak budować swoje życie, gdy w dzieciństwie matka któregoś dnia odeszła i nigdy nie wróciła? Przed takim dylematem stają Ruby i Caroline, którym przeżyta trauma uniemożliwia nawiązania dobrych relacji z rodzicielką, mimo iż są już dorosłymi kobietami i minęło 11 lat od przykrych wydarzeń.
Ruby, jako młodsza z sióstr, nie potrafi wybaczyć matce, Norze Bridge, porzucenia. Mieszka samotnie w Los Angeles i pragnie zrobić karierę telewizyjną jako komik. Jej życie, zarówno to zawodowe jak i prywatne, to na razie pasmo porażek. Nauczona doświadczeniem boi się komukolwiek zaufać. Związki z mężczyznami są powierzchowne, gdyż zawsze zwycięża lęk przed odrzuceniem. Nawet gdy po 5 latach zostawia ją obecny partner, nie jest zdziwiona, bo jak sama przyznaje, tego się spodziewała. Druga z sióstr, Caroline, stara się wybaczyć matce i utrzymuje z nią kontakt, ale nadal pielęgnuje urazę w sercu. Kobieta jest przeciwieństwem młodszej siostry i nie potrafi głośno mówić o uczuciach. Ma męża i dwoje dzieci, jednak nie czuje się do końca szczęśliwa. Zauważa, że zaczęła się oddalać od partnera, ale nie może się zdobyć na szczerą rozmowę. W niej również pokutuje przekonanie, że rozstanie jest jedynym rozwiązaniem. Dopiero wypadek matki i konieczność sprawowania opieki nad nią sprawiają, że kobiety się do siebie zbliżają. Przebywanie ze sobą na co dzień powoduje, że Ruby po raz pierwszy od lat szczerze rozmawia z matką i poznaje motywy jej postępowania. Czy słusznie osądziła ją przed laty? Czy wina za rozbicie rodziny leży wyłącznie po jej stronie?
Najnowsza powieść Hannah porusza tematy ponadczasowe. Poszukiwanie winnego życiowych porażek, rozstanie, brak porozumienia międzypokoleniowego, problemy w budowaniu relacji – to wszystko może dotyczyć każdego z nas. Pisarka uświadamia, po raz kolejny, że nie należy osądzać nikogo po pozorach i zawsze trzeba wysłuchać dwóch stron. Ścieżki ludzkiego życia są bowiem tak zawiłe, że często wydajemy krzywdzące osądy, nie znając całej prawdy.
Zachęcam do przeczytania „Jedynej z archipelagu”, gdyż zachęca do przemyślenia trudnych spraw. Relacje między rodzicami a dziećmi, nigdy nie należą do łatwych. Trzeba jednak zadać sobie pytanie, czy warto chować w sercu urazę, gdy życie jest tak krótkie? Czy jesteśmy w stanie wybaczyć swoim bliskim, którzy nas skrzywdzili? W poszukiwaniu odpowiedzi zapraszam do lektury 