Powieść napisana została przez cztery autorki pozycjonowane na amerykańskim rynku wydawniczym w gatunku kryminał, sensacja, thriller. Moją uwagę zwróciło pierwsze nazwisko. Bardzo lubię książki B.A. Paris, a wszystkie jakie dotąd przeczytałam, to błyskotliwe thrillery psychologiczne, które za każdym razem nie pozostawiły mi wyboru, dopóki nie dobrnęłam do ostatniej strony.
Fabuła zaczyna się całkiem ciekawie. Główne bohaterki to cztery uczennice wydziału wokalno-aktorskiego Akademii Orli Flynn, które się przyjaźnią, ale jednocześnie rywalizują o główną rolę w przedstawieniu wystawianym na koniec roku szkolnego. Spektakle Adama Rackiego, dyrektora szkoły, są legendarne i przyciągają agentów z najwyższej półki. Dziewczyny marzą o tym, by wkroczyć w świat show-biznesu, w którym czci się piękno, wdzięk i doskonałość. Są gotowe zrobić wiele, by zagrać pierwsze skrzypce w przedstawieniu.
I tak by mogło pozostać. Niestety po przeczytaniu kilku rozdziałów odkrywamy, że główne role przejmują matki uczennic. To one postanawiają przejąć sprawy w swoje ręce i chcą za wszelką cenę odkryć, kto stoi za serią niefortunnych zdarzeń w szkole tańca. I tu zaczynają się schody… Matki zachowują się gorzej niż ich nastoletnie córki. Awantury, obrażalstwo, nieustępliwość i cały szereg infantylnych zachowań. Niestety, ale powodowało to, że za często odkładałam książkę, bo pewne sytuacje stawały się niewiarygodne i denerwowało mnie to. O trzymaniu w takim napięciu, jak byłam przyzwyczajona do książek B.A. Paris, nie było mowy. A szkoda, bo sam pomysł na fabułę był bardzo dobry i ciekawy. Początek naprawdę bardzo mi się podobał. Dodatkowy plus za to, że nie ma w tej opowieści przewidywalności, a zakończenie jest zaskakujące, choć trochę dziwne.
Niestety spodziewałam się czegoś lepszego, ale „Dublerka” mnie nie wciągnęła tak, jak to uwielbiam w kryminałach. Przypuszczam, że połączenie czterech indywidualnych warsztatów pisarskich i osobowości autorek musiało być trudne