„Życie Violette” to słodko-gorzka opowieść o życiu, śmierci, miłości, a także bezbrzeżnym smutku po stracie ukochanego dziecka. Francuska pisarka przedstawia różnobarwnych bohaterów, którzy poszukują swojej życiowej drogi. Często podejmują decyzje, które mają wpływ nie tylko na ich przyszłość, ale także najbliższych. Odnalezienie spokoju i szczęścia nieraz wiąże się z cierpieniem innych.
Violette to kobieta po przejściach, która wykonuje nietypowy zawód. Otóż jest dozorczynią cmentarza. Mieszka w małym domku na obrzeżach nekropolii i zajmuje się swoim przydomowym ogródkiem. Ludzie odwiedzający zmarłych często do niej przychodzą, gdyż wiedzą, że zawsze mogą liczyć na szczerą rozmowę i kubek gorącej herbaty. Violette sprzedaje także wyhodowane przez siebie kwiaty, opiekuje się zapomnianymi grobami, zajmuje się również psami i kotami, które często znajdują się na cmentarzu z tęsknoty za swoimi właścicielami. Bohaterka jest kobietą pełną współczucia i empatii, potrafiącą ukoić ból po stracie najbliższych. Zrozpaczeni ludzie odwiedzający cmentarz odnajdują spokój w progach jej małego domku. Jest to tym bardziej godne podziwu, gdyż Violette sama przeżyła ogromną tragedię. Straciła w pożarze siedmioletnią córeczkę, która była całym jej światem. Przeżyła ból, rozpacz, poczucie beznadziei. Dopiero poznanie starszego człowieka – Sashy i przejęcie po nim posady dozorczyni cmentarza pozwoliło jej dojść do równowagi psychicznej. Odnalazła spokój w tym cichym miejscu, a także w rozmowach z innymi, którzy również doświadczyli utraty najbliższych. Poznała wielu ludzi i ich historie, które uświadomiły jej, że każda chwila w życiu jest ważna i nie należy tracić czasu na kłótnie i obrażanie się na najbliższych, gdyż nikt nie wie, ile czasu zostało mu dane na Ziemi.
„Życie Violette” to druga powieść francuskiej autorki, którą miałam przyjemność przeczytać. Muszę przyznać, że się nie zawiodłam. Pisarka w doskonały sposób buduje kreacje bohaterów, którzy wydają się w oczach czytelnika wiarygodni, gdyż przeżywają dramaty znane wszystkim na co dzień. Podejmuje tematy straty najbliższych, żałoby, nieszczęśliwej miłości, a także budowaniu swojego życia na nowo po przeżytej tragedii. Podejmowane przez bohaterów decyzje, nieraz wydają się niezrozumiałe, jednak po odkryciu ich wcześniejszych doświadczeń mają swoje uzasadnienie.
Perrin stopniowo buduje napięcie, najpierw pisze o bieżących wydarzeniach, a dopiero w retrospekcji odkrywa wcześniejsze życie bohaterów. Gorąco polecam, gdyż jest to powieść, która zmusza do myślenia i uświadomienia sobie, że trzeba doceniać naszych najbliższych i pielęgnować wartościowe relacje z drugim człowiekiem.