To moja pierwsza książka tej autorki i muszę przyznać, że zrobiła spore wrażenie. „Przybrana córka” to niepokojący i wciągający thriller psychologiczny, pełen niespodziewanych zwrotów akcji i zaskakującego rozwoju fabuły, trzymający w napięciu do ostatniej strony. Sama rekomendacja wywołuje już gęsią skórkę. A to dopiero początek...
Wsiadam do samochodu po zakupach w sklepie spożywczym. Gdy uruchamiam silnik, dzwoni telefon. To Shelby, moja pasierbica, która zajmuje się moją trzyletnią córeczką, Millie.
– Poszłam na górę tylko na chwilę – mówi w przerwie między szlochami. – Zniknęła.
Pędzę do domu, gdzie okazuje się, że moja niebieskooka dziewczynka zniknęła, a serce wyrywa mi się z piersi. Gdy przyjeżdża policja, historia Shelby zaczyna tracić sens. Co ukrywa? Potem dostaję wiadomość o treści „Twój mąż nie jest tym, za kogo go masz”. Czy mnie okłamuje?
Nagle członkowie rodziny stają się dla mnie obcymi ludźmi. Każdy skrywa jakiś sekret – nawet ja. Nikt nie wie, dlaczego wyjście do sklepu zajęło mi tak długo, i jak bardzo zżera mnie z tego powodu poczucie winy… Gdy już prawda wyjdzie na jaw, a nasze kłamstwa zostaną ujawnione, czy będzie za późno na ocalenie mojego maleństwa?
Trzyletnia Millie Everleigh znika bezpowrotnie w zimowy dzień i od tej chwili życie najbliższej rodziny wywraca się do góry nogami. Zdarzenie wydaje się dziwne i niewiarygodne, bo każdy z bohaterów skrywa jakiś sekret, nawet sama matka. Rozpoczynają się poszukiwania zaginionej dziewczynki, śledztwo policji i przesłuchania świadków. Zaczynamy się orientować, że niektóre osoby wiedzą dużo więcej niż zdradziły zrozpaczonym rodzicom i policji. Szczególnie Shelby, przybrana córka matki Millie, która ostatnia widziała dziewczynkę, coś ukrywa. Ale dlaczego? Czy miała coś wspólnego z jej zaginięciem? A może kogoś kryje?
W kolejnych rozdziałach poznajemy bohaterów zamieszanych w historię porwania dziecka, oceniamy ich prawdomówność w zeznaniach i sami staramy się rozwikłać tę historię. Tylko jedna postać prowadzi narrację w pierwszej osobie i to jej opowieść jest najbardziej intrygująca, choć z początku wydaje się, że nie ma ona nic wspólnego z rodzinną tragedią.
Autorka genialnie oddała niemoc rodziców, którym świat w jednej chwili wali się na głowę, ale też zagubienie nastolatki zmanipulowanej przez dorosłych, pozostawionej samej sobie z przerastającymi ją problemami. Ukazała też jak kruche są fundamenty, na których zbudowane są rodziny patchworkowe i jak niewiele trzeba, szczególnie w tak trudnej sytuacji, by zniszczyć zaufanie. Najbardziej przeraziła mnie jednak znieczulica i niewyobrażalny egoizm matki, która w imię własnego szczęścia jest gotowa poświęcić własną córkę.
W tle głównego wątku pojawia się równie ważny związany z molestowaniem, który budzi pytania i zmusza do refleksji. Bo jakie zachowanie można nazwać przyjacielskim, a jakie już molestowaniem? Czy można oddzielić je jednoznaczną twardą granicą?
Gwarantuję, że ta książka prócz genialnej, zaskakującej fabuły da wam również masę powodów do przemyśleń, a zakończenie was zadziwi!