Po długich oczekiwaniach na półkach księgarń pojawiła się ostania część sagi „Siedem sióstr”. Niestety autorka nie zdążyła napisać sama zakończenia, gdyż zmarła na chorobę nowotworową. Tego niełatwego zadania podjął się syn pisarki, któremu przekazała, jak ma wyglądać finał cyklu, mającego wiele milinów fanów na całym świecie.
Sięgając po tę powieść, miałam obawy, czy nowy autor podoła zadaniu i czy jest w stanie zachować oryginalny styl pisania Lucindy. Jednak już po pierwszych stronach dałam się porwać magii opowieści i z zaciekawieniem odkrywałam kolejne fakty z życia Pa Salta, który od początku cyklu był nader tajemniczą postacią.
Saga, do tej pory, składała się z siedmiu tomów, z których każdy jest poświęcony innej córce adoptowanej przez Pa Salta. Kobiety pochodzą z różnych krańców świata i po śmierci ojca odkrywają tajemnicę swego pochodzenia. Natomiast najnowszy tom ósmy opowiada pełne dramatycznych zwrotów życie samego Atlasa. Wszystkie tajemnice zostają wyjaśnione, w tym także okoliczności adopcji każdej z dziewczynek.
Akcja powieści rozpoczyna się w Paryżu w 1928 r., gdy w ogrodzie pewnej zamożnej rodziny zostaje odnaleziony chłopiec, który przez długi czas nie mówi. Trafia jednak pod dobrą opiekę. W tej rodzinie rozkwita i może rozwijać posiadany talent muzyczny. Nikomu jednak nie chce zdradzić swojego pochodzenia oraz dramatycznych okoliczności, które przywiodły go do stolicy Francji…
Jednocześnie, jak w poprzednich tomach cyklu, akcja przenosi się także do 2008 r., gdy siedem sióstr gromadzi się na rodzinnym jachcie „Tytanie” i płyną po Morzu Egejskim, aby oddać hołd zmarłemu ojcu. Każda z kobiet dostaje do ręki kopię pamiętnika Pa Salta, z którego dowiadują się w końcu, kim tak naprawdę był ich opiekun.
Polecam powieść przede wszystkim miłośnikom całej sagi, gdyż wypełnia ona luki pozostawione przez poprzednie książki. Stanowi zwieńczenie całej historii i czytając, nie odnosi się wrażenia, że napisał ją ktoś inny. Uważam, że bardzo dobrze wpisuje się w narrację całego cyklu.