„Nie oceniaj książki po okładce” – no właśnie… Tym razem jednak zapomniałam o tej zasadzie i dałam się uwieść całkiem ładnej fotografii na obwolucie książki.
Mimo że temat powieści jest bardzo trudny, to uważam że ona sama jest średnia. Ale ja chyba nie jestem fanką twórczości Katarzyny Michalak, co oczywiście nie oznacza, że komuś innemu książka ta również musi się nie spodobać.
„Nie oddam dzieci” to dramat rodzinny, poruszający kwestie żałoby i depresji. Michał Sokołowski, szanowany chirurg, ma w zasadzie wszystko: kochającą żonę, wspaniałe dzieci, piękny dom z ogrodem i uznanie w pracy. Cieszy się również zaufaniem przełożonego, pacjenci go lubią, a na dodatek wygląda jak najprzystojniejszy filmowy amant. Niestety nie docenia własnego szczęścia, zapomina co w życiu jest najważniejsze i całkowicie zatraca się w pracy. Dopiero tragiczny wypadek, w którym ginie żona i młodszy synek, wywraca całe życie lekarza do góry nogami. Załamany mężczyzna pogrąża się w rozpaczy i odrętwieniu, zapominając o dwójce pozostałych dzieci. Nie interesuje się też losem noworodka, który cudem przeżył wypadek w łonie matki. Na dodatek najbliższe osoby z rodziny, u których należałoby oczekiwać wsparcia, odwracają się i chcą odebrać mu pozostałe dzieci. Czy Michał odnajdzie w sobie siłę, by zawalczyć o swoją rodzinę? Jak dzieci poradzą sobie bez opiekuńczej matki i najmłodszego braciszka? Czy po stracie ukochanej żony mężczyzna odnajdzie jeszcze kiedyś miłość?
Poza tematem niestety niewiele w tej książce mi się podobało. A mogła z tego powstać naprawdę ciekawa powieść. Nie spodobała mi się narracja (wszechwiedzący narrator permanentnie wyprzedza fakty powtarzając jak Kasandra ciągle te same frazy), bohaterzy są jacyś tacy nierealni i stereotypowi, zaś zakończenie książki trochę infantylne. Ale nie odradzam czytania, bo czytać zawsze warto i wyrabiać sobie gust literacki. Tylko dla mnie problem jest taki: tyle jest interesujących książek, że naprawdę szkoda tracić czas na te mniej udane.