Trzytomową sagę autorstwa Paulliny Simons rozpoczyna „Jeździec Miedziany”. To powieść o wojnie i wielkiej miłości Aleksandra Biełowa, z pochodzenia Amerykanina, od dziecka wychowywanego w Radzieckiej Rosji i siedemnastoletniej Tatiany Mietanowny. Jak to często bywa z prawdziwą miłością i tym razem, nie zważa ona uwagi na różnice polityczne, społeczne, wiekowe, narodowościowe, a nawet na fakt, że ukochany mężczyzna jest również wybrankiem rodzonej siostry. W przypadku takiej namiętności nie liczy się absolutnie nic, oprócz uczucia do drugiego człowieka, za którego można by oddać wszystko, nawet życie. I bez którego żyć się nie da...
Historia bohaterów rozgrywa się na tle II wojny światowej w Związku Radzieckim. Autorka przybliża czytelnikowi życie w oblężonym przez Niemców Leningradzie, srogą i długą zimę, codzienne zmagania zwykłych mieszkańców w walce o przeżycie. Ukazuje również funkcjonowanie radzieckiego państwa, struktur wojskowych i służby NKWD jako „imperium największego zła”. Pojedynczy obywatel tu się nie liczy, w myśl znanego rosyjskiego powiedzenia: „Ludzi przecież u nas mnoga”.
Paullina Simons porównuje losy bohaterów do historii z poematu Aleksandra Puszkina „Jeździec Miedziany”. W powieści pojawia się wiele cytatów z utworu poety, który uważany jest za twórcę rosyjskiego języka literackiego. Natomiast sam tytuł książki nawiązuje do rosyjskiego pomnika Piotra Wielkiego, który stoi w Petersburgu i który powszechnie nazywany był „miedzianym jeźdźcem”.
Książka zdobyła bardzo wysokie oceny i jak czytamy na okładce została nazwana „kultową powieścią milionów czytelniczek na całym świecie” oraz „opowiedzianą z rozmachem historią wielkiej namiętności, szukającej spełnienia w nieludzkich warunkach systemu totalitarnego”. Im bardziej dobiegałam do końca pierwszego tomu, tym częściej zadawałam sobie pytanie: dlaczego jest taka wysoka ocena tej książki? Irytujące były dla mnie miłosne dialogi bohaterów, międlących bez końca ten sam temat, zbyt długie i naiwne opisy scen intymnych zupełnie nic niewnoszące do fabuły. Wiele przedstawionych sytuacji było zbyt nieprawdopodobnych i jednocześnie przewidywalnych. Poza tym chyba nie lubię tak do granic możliwości wyidealizowanych postaci jak Tatiana i Aleksander.
Muszę jednak przyznać, że pomimo tych minusów, książkę czyta się szybko i choć domyślamy się zakończenia, to jednak chcemy doczytać dalszy ciąg tej historii. Dla mnie najbardziej interesującym wątkiem książki był Leningrad. Przedstawione sceny wywołują szok i głęboko poruszają, ale chociaż jest to efekt potwornej rzeczywistości, nie pisarskich umiejętności autorki, przekłada się to w jakiś sposób na ocenę książki. Do tego stopnia, że chce się więcej poczytać na ten temat. Chętnie sięgnę po pamiętniki Jeleny Koczyny „Oblężone” i „Siostrę smutku” Wadima Szefnera. Taki jest mój kolejny plan czytelniczy, a to dzięki Paullinie Simons i jej „Jeźdźcu Miedzianemu”. Tak więc moja ocena tej książki nie jest wcale aż taka niska